ฟาร์มเลี้ยงแพะ

ข้อมูลเบื้องต้น

   นกกระจอกเทศเดินย่องเข้ามาที่ริมรั้ว มันอ้างปากหวอจ้องมองผมอย่างไม่ละสายตาขณะที่ผมกำลังนอนอยู่ใต้ร่มต้นมะขาม ถ้าผมมีขนมหรือของกินติดไม้ติดมือมาด้วย ผมคงจะเอามาให้มันกินแล้วแหละ ทว่าวันนั้นผมพกกาแฟมาเพียงแค่สี่ซองเพื่อเป็นค่าจ้างคนงานชาวพม่าให้ขนกระสอบขี้แพะขึ้นรถบรรทุกช่วย (คราวก่อนที่พวกเรามาที่นี้มีเด็กหนุ่มชาวพม่ามาช่วยเราอยู่คนหนึ่ง)  ช่วงเวลาที่เราไปถึงที่นั้นเขากำลังกินข้าวกันอยู่  เขาบอกให้พวกเรารออีกหนึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเขาจะมาช่วย

      ร่มต้นฉำฉาและต้นมะขามทำให้ผมสามารถนอนรอได้อย่างสบายอารมณ์  กลางแสงแดดจ้าพี่ทูลกับโอมลงไปทอดแหในสระน้ำขี้เป็ดเพื่อตายเวลา  หลังจากนั้นไม่นานพี่ทูลก็ลากแหที่มีปลานิลติดอยู่หลายตัวขึ้นมาปลดบนฝั่ง

      หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คนงานวัยรุ่นชาวพม่าสองคนก็เดินมา  ผิดไปจากที่ผมคาดไว้ว่าจะมีคนมาช่วยเราเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ผมรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน เพราะว่าจะได้เหนื่อยน้อยลงกว่าครั้งที่แล้ว ในบรรดางานทั้งหมดผมเกลียดงานขนขี้แพะมากที่สุด เหตุผลคือกลิ่นเหม็นของมันที่ติดมือผม ขนาดผมล้างมือสามรอบ กลิ่นเหม็นนั้นก็ยังติดอยู่เลย

    กองกระสอบขี้แพะราวสองร้อยกระสอบถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงามที่ข้างซ้ายมือของทางลูกรัง ส่วนทางขวามือเป็นกองกระสอบขี้วัว พี่ทูลขับรถเข้าไปเทียบกับกองกระสอบขี้แพะ เราห้าคนช่วยกันขนขึ้นรถ ทันทีที่กระสอบขี้แพะกับขี้วัวอยู่ข้างบนกระบะท้ายรถครบ ผมล้วงกาแฟจากกระเป๋ากางเกงมาให้หนุ่มชาวพม่าไปสองซอง ขณะที่หนุ่มชาวพม่าอีกคนหันขวับเดินกลับไป  

 “อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งไป”

ผมก็ตะโกนเรียกเขา แต่ทว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย เพื่อนเขาจึงตะโกนเป็นภาษาพม่าออกไป เขาถึงหันกลับมาเอากาแฟจากผม  ผมพูดกับเขาว่า “Thank you”

    ตกตอนค่ำของวันนั้นที่โรงงานของพวกเรามีการเลี้ยงอาหาร ที่โต๊ะที่ผมนั่งอยู่มีเถ้าแก่ ลุงเต๋าคนขับรถของเถ้าแก่ น้องชายของลุงเต๋า เมนูของค่ำคืนนี้คือแป๊ะซะ  ระหว่างที่เรากินอยู่ แม่ครัวยื่นอาหารเมนูหนึ่งมาให้ผมรับ ก่อนที่ผมจะส่งมันไปให้ลุงเต๋า ผมไม่เคยลองเมนูนี้มาก่อน อดสงสัยไม่ได้จึงยกมันขึ้นมาดมดู 

ลุงเต๋าบอก “อย่าดม” 

ผมถามว่า “นี้มันอะไรครับ”

ลุงเต๋า “หมกขี้ปลา”

ผม “ปลากินขี้เป็ด แล้วคนก็มากินขี้ปลา”

น้องชายลุงเต๋าย้ำคำพูดของผม